“Leerlingen zien mij als de papa van de school”

Uitgeroepen worden tot ‘conciërge van het jaar’, hoe is dat?

“Ik voel me hartstikke vereerd dat mijn collega’s me hiervoor hebben opgegeven. En dat ik dan ook nog heb gewonnen... het was écht een verrassing!”

Dit is je zesde schooljaar op ISK Haarlemmermeer. Wat deed je hiervoor?

“Iets heel anders. Ik zat in de grafische industrie en werkte daarnaast in het nachtleven als beveiliger. Het was nooit in mij opgekomen om het onderwijs in te gaan, totdat de conciërge van het Hoofdvaart College - waar mijn dochter op school zat - vertelde dat er veel onrust was op ISK Haarlemmermeer. Of ik daar niet iets in kon betekenen? In mijn werk als beveiliger was ik namelijk gewend om akkefietjes op te lossen.”

En dat leek je wel wat?

“Ik was nieuwsgierig en ben gaan zitten met de directeur en toenmalige teamleider. Twee weken later ging ik aan de slag! Ik had een duidelijke opdracht: zorgen dat het ‘mijn school’ zou worden. Maar hoe, dat was volledig aan mij. Er was veel vertrouwen.”

Dat klinkt goed, maar ook spannend.

“Eigenlijk vond ik het helemaal niet spannend. Ik kwam uit het nachtleven waar de ene na de andere vechtpartij plaatsvond en was gewend om daar gewoon in te stappen. Niet om klappen uit te delen, maar om te praten. Ik ben echt van het praten. Mijn ervaring is: geef je respect, dan krijg je respect.”

Dus je bent vooral in gesprek gegaan met de leerlingen?

“Precies. Ik heb uitgelegd dat de school mijn huis is en dat zij op visite zijn. Door de huisregels heel duidelijk uit te leggen – zo vaak als nodig – weten ze wat goed is en wat niet. Daarnaast ben ik de ‘papa’ van de school. Ik heb zelf ook kinderen, dus weet als geen ander dat ze gewoon gehoord willen worden. Dat betekent veel praten én luisteren. Als ze je eenmaal vertrouwen, vertellen ze alles en kun je ze goed aanspreken op hun gedrag.”

Kwam dat moment snel?

“Na een maand of drie was de sfeer hier compleet veranderd. Gewoon door te praten en ze hun verhaal te laten doen. Schreeuwen of de boeman spelen, heeft geen enkele zin. Ik vind het heel mooi om te zien dat de leerlingen weten dat ze voor alles bij me terechtkunnen. Zelfs de meiden komen naar me toe als het maandverband in de wc op is.”

Maar, je bent vast ook tegen dingen aangelopen.

“De doelgroep van ISK Haarlemmermeer - kinderen die gevlucht zijn - was volledig nieuw voor mij. Onze leerlingen hebben een hoop meegemaakt en komen daarnaast uit verschillende culturen met verschillende omgangsvormen. Daar moest ik aan wennen. Ook had ik het emotioneel best zwaar het eerste jaar.”

Vertel.

“Je gaat je echt hechten aan de kinderen en helpt ze met alles. Vertalen, huiswerk, één-op-één-gesprekken als ze zitten te huilen door trauma’s. Dat absorbeer je als een spons. Ook het afscheid nemen, ze zitten hier maximaal twee jaar op school, vond ik lastig.”

Ben je hierin begeleid?

“Vanuit de school heb ik veel ondersteuning gekregen, en nog steeds! We hebben een heel fijn team en doen het echt samen. Daarnaast heb ik certificaten behaald voor pedagogisch conciërge, traumasensitief lesgeven en vertrouwenspersoon. Maar wat me het meest heeft geholpen, is mezelf blijven.”

Wat vind je het leukst aan je werk?

"De band die ik met de leerlingen opbouw. Ze zeggen regelmatig dat ik een tweede papa voor ze ben. Toen collega’s vertelden over de nieuwe locatie schoten bij sommige leerlingen de tranen in de ogen. Omdat ze de school zien als mijn huis waren ze bang dat ik niet mee zou verhuizen. Natuurlijk ga ik mee. Als ik zoiets hoor, raakt me dat.”

Klinkt alsof je jouw passie hebt gevonden.

“Zeker. Ik ben elke dag blij dat deze kans op mijn pad is gekomen en dat ik ‘m met beide handen heb gegrepen. Het coachen en begeleiden van onze leerlingen vind ik het mooiste wat er is!”